Jeśli chcesz wsparcia w pracy nad sobą, pokochać siebie, motywacji do zmiany…

Współuzależnienie można opisać jako zespół cierpień i zaburzeń członków rodziny osoby uzależnionej, rodzaj uzależnienia jest dowolny. Jest to cena, jaką płaci rodzina i bliscy osoby uzależnionej za życie w sytuacji uporczywego stresu. Zaobserwowano, że u tych osób pojawiają się fizyczne, emocjonalne, duchowe i intelektualne zmiany, prowadzące do stanu przypominającego uzależnienie.
Szacuje się, że około 80 milionów ludzi jest uzależnionych od alkoholu, narkotyków i hazardu. Osób współuzależnionych jest odpowiednio więcej…

Współuzależnienie charakteryzuje się stałym stawianiem potrzeb innych osób przed potrzebami własnymi prowadzącym do wyniszczenia emocjonalnego i fizycznego. Jest więc ono pewną formą przystosowania się do nieprawidłowego układu relacji międzyludzkich, która umożliwia zachowanie dotychczasowego układu a jednocześnie odbiera szansę na jego zmianę. Jest formą przystosowania się do przetrwania w sytuacji przewlekłego stresu. To przystosowywanie się przebiega etapami. Najpierw widzimy bezskuteczne interwencje i próby zrozumienia przyczyn zachowań bliskiej osoby. Następnie izolowanie się z jednoczesnym kontrolowaniem zachowań osoby uzależnionej. Wobec braku efektu następuje poddanie się, rezygnacja i utrata nadziei na zmianę sytuacji oraz koncentracja na minimalizowaniu szkód spowodowanych zachowaniami uzależnionej, bliskiej osoby (B. Woronowicz).

Syndrom DDA zauważalny jest u osób dorosłych, u których siła zapisu traumatycznych wydarzeń życiowych w rodzinie z problemem uzależnień przekroczyła możliwości zaradcze ich systemu samoobrony, zostawiając trwałe ślady w obrazie siebie i funkcjonowaniu osoby, o cechach złożonego stresu pourazowego, nałożonego na różne konfiguracje cech osobowości.

Czym się przejawia:

• poczucie odmienności;
• krytyczna samoocena i zbyt poważne traktowanie siebie samego;
• ignorowanie własnych potrzeb emocjonalnych;
• brak umiejętności cieszenia się życiem;
• trudności w rozumieniu tego, co jest normalne, a co nie;
• branie odpowiedzialności za wszystko i za wszystkich oraz pracoholizm;
• reagowanie niepokojem, gdy sprawy życiowe wymykają się spod kontroli;
• nadmierna odpowiedzialność albo brak odpowiedzialności;
• nadmierna wrażliwość lub nadmierna obojętność („znieczulenie emocjonalne”);
• funkcjonowanie wg zasady „wszystko albo nic”;
• trudności w realizowaniu do samego końca swoich planów życiowych i częste uleganie impulsom;
• stałe poszukiwanie aprobaty dla swojej osoby i obawa przed odrzuceniem;
• poczucie, że jest się ignorowanym, atakowanym;
• nieświadome poszukiwanie napięć i kryzysów, a następnie uskarżanie się na ich skutki;
• obawa przed krytyką i osądzaniem, przy jednoczesnej skłonności do krytykowania i osądzania innych.

Syndrom DDD, czyli Dorosłego Dziecka z Rodziny Dysfunkcyjnej, to zespół cech i zachowań, które powstały w dzieciństwie na skutek długotrwałych okoliczności, w których rodzina nie spełniała swoich podstawowych zadań wobec dziecka, czyli opiekuńczości i wychowania.

Rodzina dysfunkcyjna to rodzina:
– z problemem uzależnienia np. od alkoholu,
-stosująca przemoc zarówno fizyczną jak i psychiczną,
-w której występują zaburzenia psychiczne –depresja, bulimia, nerwica itp.
-niepełna tzn. po rozwodzie, śmierć rodzina, emigracja itp.

Typowe cechy rodziny dysfunkcyjnej to: kontrola, perfekcjonizm, milczenie, brak zaufania, oskarżanie, zaprzeczenie.

Skontaktuj się ze mną, jeśli potrzebujesz wsparcia, czujesz potrzebę wyjścia z chaosu, nie chcesz dłużej funkcjonować w poczuciu zagrożenia, bezradności czy napięciu. Wspólnie znajdziemy motywację do zmiany. Zbudujesz życie oparte na poczuciu własnej wartości, zaczniesz dbać o własne potrzeby i szczęście. Pokochasz siebie, a wchodzenie w bliskie relacje z ludźmi będzie łatwiejsze. Potrzebna jest praca nad sobą, pomogę Ci w tym. Przełam wstyd, poczucie bezradności i sięgnij po profesjonalną pomoc.